Zmęczeni zgiełkiem dużego miasta postanowiliśmy spakować wszystko, co mamy i przenieść się na przepiękną Suwalszczyznę, gdzie już od ponad dekady cieszymy się urokami wiejskiego życia. Dziewiczość wigierskiej przyrody oraz spokój tutejszego życia urzekły nas do tego stopnia, że postawiliśmy sobie za cel podzielić się tym, co mamy z innymi.

Z myślą o naszych Gościach stworzyliśmy (i nadal tworzymy) miejsce, które oddaje klimat zamieszkiwanej niegdyś przez starowierców wigierskiej wsi. Drewniany dom kryty strzechą, ściany pokryte gliną, wszechobecny zapach drewna – tym witamy naszych Gości. A wewnątrz przaśny wystrój i folklorystyczne dekoracje. Jest tu piec chlebowy, w którym wypiekamy świeże pieczywo, przydomowa wędzarnia oraz piwniczka-ziemianka, gdzie przechowujemy własnej produkcji trunki i przetwory. Przed domem znajdziecie rekonstrukcję tradycyjnej kuźni, bocianie gniazdo, barcie zamieszkałe przez leśne pszczoły i malowniczy stawik rybny. Stąd już blisko na nasz pomost na jeziorze Wigry. Do pomostu prowadzi wijąca się przez torfowisko drewniana kładka. To tu swobodnie wypasa się stado konika polskiego, a wieczorami i o świcie buszuje dzika zwierzyna.

Nasze gospodarstwo znajduje się w samym sercu Wigierskiego Parku Narodowego, nad samym jeziorem Wigry. Przez wieś przebiegają szlaki rowerowe i konne, a bezpośredni dostęp do jeziora umożliwia uprawianie sportów wodnych. Tutaj uciekniecie od zgiełku miasta i trosk codziennego życia, zatopicie się w otaczającej wieś ciszy oraz doświadczycie beztroskiej, wiejskiej idylli. Serdecznie zapraszamy w nasze progi.

W trosce o dziewiczą przyrodę, która jest główną atrakcję tego regionu zdecydowaliśmy się na ekologiczne zarządzanie naszym gospodarstwem. Zamiast standardowych materiałów budowlanych postawiliśmy w głównej mierze na takie surowce jak glina, drewno, kamień, trzcina. Materiały pozyskujemy tylko i wyłącznie z okolic w ramach wspierania lokalnej gospodarki.

Aby uniknąć wytwarzania szkodliwych dla środowiska spalin, w naszym domu zastosowaliśmy pompę ciepła pozyskującą energię cieplną z wnętrza ziemi. Tworząc kolejne elementy naszego gospodarstwa staramy się pamiętać, że nie jesteśmy jedynymi mieszkańcami tego pięknego miejsca, dlatego zapewniany obecnej tu dzikiej zwierzynie pełną swobodę migracji przez nasz teren.

Ważnym elementem naszego codziennego życia jest również kuchnia, w której staramy się unikać przetwarzanej żywności i korzystać wyłącznie z naturalnych produktów z domowej spiżarni. Długie zimowe miesiące upływają nam na produkcji przetworów owocowo-warzywnych oraz domowej roboty trunków. Chleb wypiekamy w opalanym drewnem piecu chlebowym, wędliny przyrządzamy we własnej przydomowej wędzarni, ryby pozyskujemy od wigierskich rybaków, a owoców, warzyw i ziół dostarcza nam własny ogródek oraz zaprzyjaźnieni gospodarze. To, czego nie jesteśmy w stanie wyprodukować sami, nabywamy z okolicznych gospodarstw, dzięki czemu my i nasi Goście jemy nie tylko smacznie, ale i zdrowo.

Oprócz prowadzenia gospodarstwa zajmujemy się również hodowlą konika polskiego w ramach programu ochrony i odnowy genetycznej rasy. Naszą hodowlę cechuje chów bezstajenny, co oznacza, że nasze stado liczące obecnie piętnaście klaczy i ogierów przez cały rok i całą dobę cieszy się wolnym wybiegiem na kilkunastu hektarach trawiastych pagórków.

A to jest nasza piwniczka zasobna w wina i nalewki domowej produkcji.

Oprócz prowadzenia gospodarstwa zajmujemy się również hodowlą konika polskiego w ramach programu ochrony i odnowy genetycznej rasy. Naszą hodowlę cechuje chów bezstajenny. Konie zamiast drzemać w ciasnych boksach przez całą dobę i cały rok cieszą się wolnym wybiegiem na kilkunastu hektarach trawiastych pagórków. Stado podstawowe składa się z jednego ogiera imieniem Krempak oraz dziewięciu klaczy. Jednak co wiosnę nasza końska rodzina powiększa się o dziewięć źrebaków, które do jesieni korzystają z uroków wigierskiego życia.

Konik polski jest koniem o stosunkowo niewielkich rozmiarach w porównaniu do tradycyjnego konia gospodarczego. Są to zwierzęta niezwykle wytrzymałe (stąd chów bezstajenny), odporne na choroby i szybko przystosowujące się do trudnych warunków bytowania. Charakteryzują się spokojnym i łagodnym usposobieniu, dzięki czemu często wykorzystywane są do hipoterapii oraz w turystyce. Według niektórych źródeł, dzikimi przodkami konika polskiego były tarpany, które do XVIII w. zamieszkiwały tereny wschodniej Polski (głównie okolice Puszczy Białowieskiej), Prus i Litwy.

Dzięki ogólnopolskiemu programowi hodowli

zachowawczej konika polskiego, którego głównym celem jest zachowanie rasy, a w szczególności jej pierwotnych cech odziedziczonych po tarpanach, zagrożona niegdyś wymarciem populacja konika polskiego liczy obecnie ok. 2500 klaczy i 200 ogierów.